Uyku hastalığına yakalandığımı düşünüyor işyerimdeki arkadaşlarım :)), bu arada her iki kolumunda üst kol bölgesinde ağrım şiddetlendi iğneler batıyor sanki, ara arada anlamsız seyirmeler başladı  

Öğleden beri ara ara ayaklarımın altında sanki sallanıyormuşuz gibi titremeler ve sıcaklık hissi var.

Arkadaşlar Merhaba,

Belki farkındasınız, belki de değilsiniz. Siteye uzun bir ara verdim. Veriş sebebimde Sayın Hakan Bey’in yazısı oldu. (Burada Hakan Bey’i suçlamıyorum. Alınmasın.)

Ben ne yapıyordum. Ya da ne yapmaya çalışıyordum. Burada kendi kendimi sorguluyorum. Kaç senedir bu sitedeyim. O kadar tahminlerde bulundum. Tebrikler aldım. Ama demek ki yine de anlaşılmamışım.

Peki ben ne yapmak istiyordum da başarılı olamadım. Dedim ya kendi kendime konuşuyorum.

Bulutlardan deprem tahmini yapıyorum. Şiddet tahmini yapıyorum. Ama yer tahmini yapamıyordum. Bu yer tahmini için de benim gücüm ve bilgim yeterli olmuyordu. Bu konuda beni anlayacak ve yardımcı olacaklara ulaşmam lazımdı. Bu amaçla Dohad’a üye oldum.

Depremi önceden tahmin etme ve olacağı günü beklemek. Bu çok sıkıntı veren bir olay. 24 saat, 48 saat beklemek yine bir derece. Ama birkaç gün beklemek, hele hele 9 gün gibi bir zaman beklemek. Bu beklemek bende sıkıntı yaratıyor. Rahatsız oluyorum.

Hayalimdeki neydi, ne istiyordum ben. Hava durumu gibi deprem tahmini de yapılabilirdi. Evet, yanlış okumadınız. Düşüncem bu yönde idi. İşte o günlerde. Yani kendi kendimi sorguladığım günlerde, Kadir Sütçü beyle Msn den görüşürken bu düşüncemden bahsettim. Ben bu işi bırakacağım herhalde dedim. Sakın bırakma, beraber bu işi yapalım.

Hayalimde böyle bir olay olunca sıcak baktım.

Bayramdan önce Deniz yüzeyine düşen güneş ışınlarından ve ülkemizi ilgilendirdiğini düşündüğüm 5+ büyüklüğünde bir tahmin yaptım. Yapmasına yaptım da bardağı taşıran son damla imiş bu tahminim. Ya olursa, ya da olmazsa. Keşke olmasın. Ben yalancı çıkayım. Önemli değil. Çünkü ülkemizde 5 büyüklüğündeki depremde insanlar ölüyordu. Daha zaman geçmedi gerçi. Bu sürede sıkıntılarım arttı. Yer tespiti zaten yapamıyordum. Ya şurada olursa, yok yok, ya burada olursa diye diye kendimi sıkıntıya sokmaya başladım. Şimdi bu tahminim deniz yüzeyinden idi. Ve 9 gün süre vardı. Bu sürede nasıl olsa bulutlarda ayrıca işaret verir diye beklemeye başladım. Henüz daha öyle bir olay yakalayamadım. Şu ana kadar. Peki ben bu kadar alışkınken bu kadar sıkıntı çektim. Ya tahminimi okuyan kişiler ne yapacaktı. İşte bu düşünce iyice rahatsız etti. Dedim ya ben yazdım. Olmamasını da diledim. Yanılmam bana göre çok önemli değil. Ama ya yanılmadıysam, ya olursa, ben bir şey mi kazanacaktım.

İşte bu düşünceler yüzünden bu tahmin işini bırakmaya karar verdim. Ben bunu istemiyordum. Benim istediğim Devlet bu konuda ilgilenecek, bu işi Devlet kanalıyla yapılacak. Devlet isterse açıklama yapsın. Ya da isterse o yörelerde yardım tedbiri alsın.

Devlet kanalıyla bu iş olacaksa bu işe varım. Ama yok halka açık yerlere böyle açık açık yazıp beklemek. Yok bu benim işim değil.

Bilimsel kanıt. Bu 8 senedir karşılaştığım bir laf. Neyi nasıl bilimsel olarak kanıtlayacaktım. Ben sonuçta İlkokul mezunu biriyim. Bilimsellik benden çok uzak. Nasıl bilimsel olacağım. İşte onu başaramadım. Başaramayacağımı da anlayınca en güzeli bu işi bırakmak.

Evet, duygularım böyle. Düşüncelerimde böyle olunca, veda etmek amacıyla bu yazıyı yazdım.

Ben vazgeçtim diye sizlere de böyle bir tavsiyede bulunmak amacında değilim. Sizlere başarılar dilerim. Umarım benim gibi vazgeçmezsiniz.

Bu vesile ile geçmiş Bayramınızı kutlar, sevgi ve saygılar sunarım. 15.10.2007

Mustafa Ölmez